Angst uit Liefde

Angst uit Liefde.

Badend in het zweet word ik wakker.

Ik zit rechtop in bed met mijn oren gesperd doodstil te luisteren. Niets, geen geluidje, geen ademhaling of kuchje, verdomme helemaal niets..

Ik kijk naar de oplichtende wijzers van mijn wekker. Drie uur ’s nachts. Naast mij ligt mijn meisje te slapen, net een uurtje waarschijnlijk..

Even twijfel ik, kan ik haar wel wakker maken, maar ik moet het weten.

Leeft hij nog wel..

Ik tik haar voorzichtig aan, wacht een paar seconde en tik haar dan wat harder aan. Ze schrikt wakker, kijkt me vragend en met een half oog aan en haalt dan diep adem, dit is niet de eerste keer dat ik dit doe.

“Ik hoor hem niet”, fluister ik. “Leeft hij nog wel”? “Kan jij even luisteren”?

Nog geen woord met elkaar gesproken, tilt ze zwijgend en vermoeid haar hoofd op en buigt zich dan voorover. Ik kijk gespannen toe hoe haar hoofd het rieten bedje induikt daar waar onze zoon in ligt..

De minuten lijken voorbij te tikken als daar ineens haar gezicht weer tevoorschijn komt. Als een lappenpop laat ze zichzelf naar achteren vallen en met een plof valt haar hoofd weer terug in haar kussen.

Mijn spanning stijgt en ik kijk haar indringend aan wachtend op een teken. Dan gaat haar arm omhoog. Ik volg de arm, eindig bij haar hand en zie dan haar duim omhoog gaan. Dan als met dezelfde snelheid waarop ze haar hoofd in het kussen liet ploffen volg ik nu de arm die met een rotvaart het matras weer induikt..

Ze draait zich op haar zij en direct daarop hoor ik haar weer wegzakken in haar zo welverdiende slaap.

Ok, hij leeft dus nog..

Voorzichtig draai ik mij om wanneer ik hem ineens diep hoor inademen.

Een glimlach op mijn gezicht, de spanning die van mij afglijdt en er direct voor zorgt dat ook ik weer in een diepe slaap wegzak..