Het besef!

Het besef!

In gedachten verzonken loop ik dodelijk vermoeid door het bos de hond uit te laten. Mijn benen voelen zwaar en mijn lichaam zeurt waarop ik besluit even plaats te nemen op een bankje.

Ik sluit mijn ogen en voel hoe een zachte bries mijn gezicht streelt.

Al snel verplaatsen de geluiden van het bos zich naar de achtergrond en word ik weer meegenomen in mijn gedachtestroom. Alles komt voorbij, werk, vriendin, hond, vrienden, ouders en mijn pasgeboren zoon.. bij die laatste gedachte lijkt alles ineens stil te staan.

“Mijn zoon”, zijn de woorden die ik mijn lippen hoor passeren en ervoor zorgen dat ik mijn ogen direct weer open. “Mijn zoon”, herhaal ik ditmaal wat harder. “Ik heb een zoon”. “Ik ben vader en heb een zoon”!

Opeens overvalt mij een schuldgevoel. Ik heb het gevoel dat ik mijn zoon niet eerder echt als zoon heb gezien. Natuurlijk ben ik lief voor hem geweest en heb ik plichtsgetrouw zijn luiertjes verschoond, maar het echte besef dat ik een zoon heb of misschien wel meer het besef dat ik vader ben raakt mij hier nu voor het eerst diep in mijn hart.

Mijn vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon en als vanzelf spring ik op en sprinten mijn benen mij naar huis. Ik moet naar mijn zoon, is de zin die zich in mijn hoofd blijft herhalen.

Ik spring de lift in, ren over de galerij, zwiep de deur open en stommel dan de woonkamer in.

Daar zit mijn vriendin op de bank met op haar schoot, mijn zoon.

Hij kijkt mij aan en lacht, zo lijkt het..

Ik stap op hem af, til hem op, druk hem stevig tegen mij aan en sluit mijn ogen..

Als ik weer opkijk zie ik hoe mijn vriendin mij liefdevol aankijkt.

“Ik heb een zoon”, vertel ik haar, alsof zij dat nog niet wist en ik voel hoe de tranen over mijn wangen lopen.

Ik weet het, knikt ze bevestigend en tegelijk kijkt ze mij vragend aan. “Ben je niet iets vergeten?..

“Shit de hond”!